TRIBUNA ABERTA

Nin querido, nin estimado, nin amigo,              

Señor Louzán:

Son unha afectada polos productos tóxicos comercializados pola que comezou sendo a nosa “Caixa amiga” e rematou por ser a Caixa que roubou, e estafou os aforros a miles de galegos co visto e prace de quen debería representalos, ou sexa quen os goberna.

O fío das suas desafortunadísimas declaracións nos diferentes medios de comunicación na que se nos tacha de “comando”, con tódolos respectos que vostede non me merece, posto que tampouco somos respectados por vostede, gustaríame que se tomase uns minutos para ler esta misiva.

Ninguén o ve Sr Louzán, ninguen saberá nunca se a leu ou non, o seu orgullo queda a salvo, pero fágame o grandísimo favor de interiorizar cada letra.

Voulle falar de mín, son unha muller pequena, moi pequena, pero cunha serie de valores moi, moi, moi arraigados, e cun monte de defectos, hai duas cousas coas que non podo nesta vida, A MENTIRA, E Ó AMOR AS PROPIEDADES ALLEAS. Tal vez por iso non me adiquei nin a política, nin a diplomacia, me gustan as cousas moi claras, moi directas e moi de frente, tódolos problemas cos que me atopei dende nena foron por dicir verdades, por non venderme, por non dicir cousas a medias, e en definitiva por non calarme se quere comprobalo, pregúntello vostede a meu pai, si meu pai non lle parece moi de fiar e prefire vostede a alguén do seu equipo, pregúntello a MOISÉS, si, a ese, a CHES, ó alcalde de Tui, él coñéceme bastante ben, saquei a cara por él en moitas ocasións, e en outras tantas lle chamei “cantante”, porque eu son así, xa llo dixen, coa verdade paso por riba de quen faga falta, dame igual de que cor vista e que bandeira enarbole.

Así que cando se me tacha de “comando” de “ser manipulada” ou cousas semellantes, o menos que me pode dar, é a risa, eu non formo parte de ningún comando, formo parte dunha plataforma que buscamos unha solución satisfactoria para todos, somos xente normal e corrente cunha desgraza común, que é que nos roubaron os cartos e que nos atopamos completamente desamparados por quen nos goberna. Son unha nai, coma tantas outras, que lle ten que poñer unha ortodoncia a unha nena cunha minusvalía en trámite, e vivindo dunha pensión de gran invalidez que corre serio perigo grazas a outro amigo seu, (o dos recortes), somos fillos de emigrantes, nosa nai, pensou que tería unha certa tranquilidade nos seus últimos anos, e sen comelo nin bebelo se atopa loitando xunto os seus fillos, unha eu, xa lle contei a miña historia, e outro meu irmán, un rapaz deportista, cheo de vida que de súpeto, e tras unha operación sen importancia atópase cun cancro e sen un puñetero peso para pedir un segundo diagnóstico ou para acceder a un tratamento alternativo que poida paliar os terribles efectos da puta quimioterapia...

Historias coma esta son as que forman a nosa realidade, non as de comandos que vostede se crea na cabeza, medráronlle os ananos Sr.Louzán, cansámonos de calar, e como non estaba vostede acostumado a iso, perdeu os papeis.

Vostede que sabe da dor de perder un fillo, debería ser máis consciente, máis humano, e debería telo en conta máis ca ninguén, aínda está a tempo de facer algo por nós, porque na sua conciencia, si a ten Sr. Louzán, VAI VOSTEDE ARRASTRAR ISTO POR MOITO, MOITO TEMPO.

Grazas polo seu tempo.

Yolanda Domínguez Viñas (Tui)