OPINIÓN

Militarización e lei mordaza baixo o estado de alarma 

 

 Nos 15 días de estado de alarma, houbo 216.326 multas –máis que as 150.000 de Italia nun mes- e 1.849 detencións. Case a metade das detencións son da Policía Nacional. E o ministro do interior anunciaba que van reforzar co exército as patrullas de policía e garda civil.

 A Dirección Xeral da Policía nunha nota informativa interna recomenda priorizar a aplicación da Lei de Seguridade Cidadá, coñecida como lei mordaza, por considerala “áxil e contrastada”[i]. A maior parte desas multas son polo artigo 36, que prevé multas de ata 30.000 euros por “desobediencia ou resistencia á autoridade” ou a “negativa para identificarse”. Aplícase sen un protocolo preciso e a discrecionalidad da forza represiva. E a declaración de estado de alarma aínda prevé penas superiores de ata un ano de prisión e 600.000 euros de multa polo Código penal. E por se a Lei mordaza non fose suficiente, a recentemente aprobada lei “mordaza dixital” (coa abstención de Unidas Podemos) agora complétase co control directo dos movementos de cada persoa cos  geolocalizadores dos móbiles, sen necesidade que se dea consentimento.

 

 O Goberno PSOE-Unidas Podemos que se comprometeu a derrogar a Lei  Mordaza,  hoxe aplícaa a discreción. En 2018 con goberno do PP impuxéronse 48.922 multas. Só hai un mes, o 11 de febreiro, o ministro do Interior, declaraba a Lei mordaza “errada” e que a súa aplicación colapsara “as delegacións do Goberno con denuncias”. Pedro Sánchez afirmara "Imos avanzar en dereitos, derrogando a 'lei Mordaza' porque ningunha sociedade realmente libre persegue a liberdade de expresión".  

 Os xenerais condecorados –nunha imaxe franquista clásica- toman o protagonismo aos médicos e científicos facendo unha e outra vez chamados  patrióticos á unidade e a disciplina militar, poñendo o foco na denuncia a veciños (Mossos d’Esquadra pide á poboación que se lle fagan chegar as denuncias), a quen se identifica -nunha linguaxe de guerra- como inimigo. Elévase á categoría de heroes ás forzas armadas e corpos represivos coa impunidade que lles outorga a Lei mordaza. 

 Ninguén se estrañará que, neste contexto, haxa infinidade de denuncias e vídeos que recollen situacións humillantes e detencións con violencia policial. Tamén denuncias –como a de SOS Racismo- contra a proliferación de abusos policiais contra a poboación migrada. O estado de alarma transfórmase –coa Lei Mordaza- nun estado de excepción porque a resposta do goberno do PSOE-Unidas Podemos antepon o control da xente á dotación de medios para afrontar a emerxencia sanitaria.

 

 Ada  Colau: militares ou bombeiros? Publicamente a ministra titular de Defensa, Margarita Robles, emprazaba a Pablo Iglesias a que activase as peticións de intervención das forzas armadas. Así foi en Barcelona: o 23 de marzo a alcaldesa Ada Colau, de Comuns-Podemos, agradecía á Unidade Militar de Emerxencias (UME con o despregamento de 85 efectivos, prescindibles para o labor) a súa colaboración para montar, nun dos pavillóns de Fira de Barcelona, un centro para persoas sen teito. A diferenza de París, onde se acolleu aos sen teito en hoteis, o goberno de  Colau, nunha cidade con máis de 70.000 prazas hostaleiras, optou por este macrocentro, que pode converterse nunha bomba de reloxería sanitaria e social, e ao que moitos sen teito resistiranse a acudir voluntariamente (paralela é a situación dun dos pavillóns de IFEMA en Madrid).

 

 Ao día seguinte tres sindicatos (CCOO, CSC, CGT) e ata dez entidades de bombeiros dirixíanse por carta pública á alcaldesa Ada Colau reclamando a súa maior implicación e sentíndose “infrautilizados”. Din: “estamos altamente cualificados/ as para o que agora mesmo necesita a cidade, somos coñecedores da loxística sanitaria, sabemos traballar en equipo, e como moi ben sabe –lémbralle- a cidadanía confía en nós”. A carta segue, dispoñéndose a dobrar horarios, gardas… sen deixar de realizar as tarefas ordinarias. E acaban, pedíndolle que dea as ordes para que sexan activados.  

 

 Tamén a Generalitat pediu a intervención da UME para a desinfección dun centro de menores. A entrada do exército en Catalunya é unha provocación e un intento de branquear as institucións do réxime. 

 

O virus da militarización

 Está a branquearse nesta crise o exército, cando o que hai que denunciar é que gasta máis do dobre que a sanidade, centos de miles de millóns de euros que hoxe necesitase o sistema público de saúde.   

 Cos discursos militares e represivos foméntase a desconfianza entre veciños, a delación, o individualismo e o medo. Poténciase o aplauso da acción policial, e calquera que defenda a quen é reprimido pode ser á vez multado ou detido. Ponse no punto de mira ao veciño, cando moita maior é a responsabilidade dos empresarios ou o goberno que ata o último momento mantiveron abertas as empresas, e obrigado aos e as traballadoras para saír á rúa. Trasládase a  culpabilización á xente, cando o único culpable é o estado e os seus gobernos, que están a responder tarde e mal á crise sanitaria, que desmantelaron a sanidade pública, que encheron os petos da sanidade privada, que non se prepararon para enfrontar a epidemia ata que a tivemos encima. 

 Pero o goberno non só teme o presente da pandemia, senón o que virá despois. E a militarización será a ponte entre os plans de confinamento e os plans de reconstrución posteriores, sempre apelando á excepcionalidade e a unidade. E que pretenderá que paguemos os e as traballadoras. 

 O poder se  enroca e se  recentraliza, e ao seu servizo non só o PSOE, tamén Podemos e EU.  Pablo Iglesias (14 outubro 2014) afirmaba que a Lei mordaza vulneraba dereitos fundamentais, e engadía: "Cando a caste sente acurralada recorren a leis represivas. Están nerviosos e queren recortar a democracia”. A clase dominante, a caste de Iglesias, prepárase para unha escalada da loita de clases certamente impredicible, a do  postcoronavirus. É certo que está nerviosa e quere recortar a democracia. Quizais, cando chegue o momento desas confrontacións decisivas, Iglesias e Garzón non estean xa no goberno e vexamos fórmulas de goberno de unidade nacional, é dicir de loita aguda entre as clases, coa colaboración do PSOE e do PP. Pero EU e Podemos xa farían o traballo sucio á caste. 

Desmilitarización e traballo colectivo  

 A unidade entre os e as traballadoras foi sempre o principal instrumento para afrontar situacións de crises. Cando os bombeiros destacan a confianza que ten a cidadanía neles, por oposición á policía e máis aínda ao exército, saben que este é un elemento central para manter a colaboración, e é a base da verdadeira unidade.  

 Pero hai numerosos exemplos de solidariedade desde o primeiro momento. Foi fundamental entre veciños na axuda á xente maior e con máis dificultades, pero vai ser vital e decisiva á saída da crise. Non vai haber tregua e van tentar atrasar ao máximo que recuperemos os dereitos de reunión e manifestación. Como van entón a prescindir da Lei mordaza que tanto aplicaron? Quererannos devolver a outra situación de excepcionalidade?

 Pero non podemos deixar así as cousas. O clamor para que os orzamentos consoliden a sanidade pública non pode apagarse nin por un momento. O mesmo que a crise, que xa está instalada, teñen que pagala os capitalistas. Non haberá tregua e estarémonos xogando o futuro. Un futuro que se estará librando ao mesmo tempo en numerosas partes do mundo, porque o capitalismo globalizou o problema e tamén está  internacionalizando a solución. Hoxe é máis urxente que nunca levantar a máis ampla unidade que prepare a mobilización. Hoxe é máis urxente que nunca construír un partido revolucionario e unha Internacional. Porque esta crise volveu a poñer encima da mesa unha disxuntiva de toda a humanidade: Socialismo ou barbarie.

30 de marzo de 2020

Lucha Internacionalista

[i]https://elpais.com/espana/2020-03-29/la-policia-prioriza-por-su-agilidad-la-ley-mordaza-para-denunciar-a-los-que-burlan-el-confinamiento.html

(R.)

---