MADRID

CULTURA

“LOS HIJOS DE LA REVOLUCIÓN FRANCESA” DE MANUEL JANEIRO, UNHA NOVELA  PARA TODAS AS XERACIÓNS

· A Delegación da Xunta de Galicia en Madrid acolleu o acto de presentación da última obra do escritor madrileño afincado en Vigo o que acudiron preto dun centenar de persoas  

Na mesa, co libro en primeiro termo, Miguel Ángel Mendo, Manuel Janeiro, Ramón Jiménez, Ángel Lozano e Moncho Conde-Corbal

Fotos: Casa de Galicia

Infogauda / Madrid

 A última novela do escritor madrileño afincado en Galicia desde fai máis de catro décadas, Manuel Janeiro, leva por título Los hijos de la Revolución Francesa e é unha obra de prosa  vivaz, con breves capítulos, crítica social, amizade e que por temática pode interesar a todas as xeracións. Editada por elcercano.com, trátase dunha obra que desde o seu reflexo do pasado proxéctase con optimismo ao futuro. A presentación cudiron preto dun centenar de personas. 

 No acto interviñeron o coordinador de Actos da Casa de Galicia, Ramón Jiménez, -quen o fixo en nome do delegado da Xunta en Madrid e director da Casa de Galicia, José Ramón Ónega-; o editor Moncho Conde-Corbal; e os escritores Ángel Lozano e Miguel Ángel Mendo, ademais do autor. 

 Jiménez sinalou nas súas palabras que Manuel Janeiro é, ademais de narrador en linguas galega e castelá, poeta, deseñador gráfico e pedagogo, entre outras cousas.  

 Conde-Corbal, tras os gradecimientos, mostrou a súa alegría por “presentar esta novela dun autor que merece lerse pola súa calidade narrativa e a fonda experiencia emocional que golpea e ao mesmo tempo acariña os sentimentos que levamos cada un dentro, moi dentro, intimamente”. 

 Para Miguel Angel Mendo “é un libro de poesía disfrazado de libro de memorias”. A palabra “misericordia” é a que destila a novela para el. “Misericordia é o que todos necesitamos para ser capaces de mirarnos uns a outros ao rostro, cando se viviu o tempo suficiente para implicarse na vida con toda a torpeza, o estupor e a magnificencia que por igual adórnanos”. Para o escritor, psicólogo e guionista de programas como o mítico Cajón Desastre de TVE, “ao final,  misericordia cara a un mesmo, misericordia sanadora e á vez mordente. Janeiro colócanos ante ese espello de desolación, risa, dor infame e… denodada aceptación. E esa brutal invitación a afrontar a escondida e profunda greta xofrosa do noso desamparo só se pode levar a cabo coa poesía”. 

A mesa cos intervinientes e parte do público que asistiu, cerca dun centenar de persoas

 Pola súa banda, o escritor Ángel Lozano destacou que “Manuel Janeiro, escribindo sobre as cousas que facemos (o noso modo de manifestarnos), escribe realmente sobre a nosa esencia (o que somos en canto seres humanos)”, e faino desde un modo de narrar “entrañable pero entretido, divertido mesmo”. Para Lozano, esta é unha novela “atemporal, pois o noso modo de vivir cambia, pero a nosa esencia non”. Destacou “como a novela, partindo da nostalxia do pasado, soborda dunha vitalidade ante o futuro moi  vivificadora e contaxiosa para o lector. Unha novela ante a que un pide máis, dado que acrecenta o gusto pola vida e as ganas de vivir”. 

 O autor, Manuel Janeiro, referiuse ás razóns polas que el escribía. Entre outras cousas dixo que por “unha necesidade de atopar o certo dentro da incerteza fronte aos dous grandes artefactos de verdade máis comúns: a relixión e a utopía”, e explicou que ambos son manifestamente falsos en canto enfróntanse á realidade humana, con todo a literatura é sendo ficción (programáticamente mentira) o único sistema de verdade fiable. Precisamente por ser o territorio específico da condición humana. 

 Terminou dicindo que “nada tan verdadeiro como La Regenta, como  Madame  Bovary, como D. Quijote… E nada tan dubidoso como o home novo de Marx, a inmortalidade da alma, ou a felicidade emanada da liberdade de mercado”.   

 Manuel Janeiro (Madrid, 1951) é licenciado en Psicoloxía, premio extraordinario fin de carreira cunha longa vida como educador que non lle impediu dedicarse a varios campos da creación. Como poeta publicou Primeira idade (Castrelos, 1977), Poemas  sobreros (Soltos de Poesía, 1989) e Ensayos para el habla (Cíes, 2009); como narrador,  Pepito el habitador de los tejados (Kalandraka, 2006) –Lista de Honra do  IBBY-, A  fada dás lapas (Galaxia, 2008), A  abella abesullona (Galaxia, 2009) e O sexo masculino dous  anxos (Galaxia, 2013). No campo do audiovisual e do deseño gráfico foi responsable da imaxe da editoriais Galaxia (1978-2013) e Gredos (1990-2006) e realizou, a partir dos seus propios guións, os documentais Mínimo (2003) e  As persoas do verbo (2004) para a serie A idea construída sobre arquitectos galegos.