A COMUNIDADE DE MONTES DE CAMPOSANCOS CONMEMORA O DÍA DAS LETRAS GALEGAS
Os comuneiros relembrarán a María Victoria Moreno e tributaranlle unha homenaxe póstuma a D. Nicolás Gutiérrez Campo
Infogauda / Camposancos
A Comunidade de Montes Veciñais en Man Común de Camposancos informa da programación para festexar o día das Letras Galegas.
Os comuneiros relembrarán a María Victoria Moreno e tributaranlle unha homenaxe póstuma a D. Nicolás Gutiérrez Campo
Infogauda / Camposancos
A Comunidade de Montes Veciñais en Man Común de Camposancos informa da programación para festexar o día das Letras Galegas.
Este sábado, 19 de maio as 20:30, a Casa Cultural da Comunidade de Montes de Camposancos acollerá un acto con motivo da celebración das Letras Galegas. Sabela Rodríguez Jardón (ensinante xubilada), fará unha sembranza de María Victoria Moreno Márquez, figura central da conmemoración das Letras Galegas, neste 2018.
“A Comunidade de Camposancos - dixo José Fernando Martínez Martínez a este xornal dixital -, queremos homenaxear a D. Nicolás Gutiérrez Campo que foi mestre durante anos no colexio público de A Guarda, a vez que foi Secretario da Entidade Local Menor de Camposancos dende o ano 1947 ata o 1949, e primeiro presidente da reconstituida Entidade Menor dende no 1964. O seu neto Xosé Manuel Malheiro será quen nos falará de tan ilustre persoeiro”.
A fadista Madalena Gamalho interpretará fados, acompañada á guitarra por Bieito Solo.
Estes actos están organizados pola Xunta Reitora de Comunidade de Montes de Camposancos.
Entrada totalmente de balde ata completar aforo.
Entrada totalmente de balde ata completar aforo.
Nicolás
Gutiérrez Campo (Segovia,1909-A Guarda, 1964)
Nicolás Gutiérrez Campo
Foto: Arquivo familiar
Nicolás Gutiérrez
Campo naceu en Segovia, o 13 de outubro de 1909, no número catro da rúa Doctor
Pichardo, onde a súa familia residía naquel momento. O seu pai, Sadot Gutiérrez, casado con
Anastasia Campo, era funcionario xefe de prisións, e esa circunstancia
obrigouno a pasar por diversos destinos antes de recalar definitivamente en
Béjar. Alí permaneceu o resto da súa infancia e xuventude, na vivenda familiar
dentro do vello caserón do cárcere, hoxe convertido no Consistorio e Casa de
Cultura. En Béjar realizou os estudos primarios e medios no Colexio Salesiano, examinouse
de Bacharelato en Ávila en xaneiro de 1928, e continuou estudos de Maxisterio,
matriculado por libre na Universidade de Salamanca, obtendo o título en 1930.
Debuxo ao carboncillo da autoría de D. Nicolás Gutiérrez Campo, datado en decembro de 1934
Arquivo familiar
Despois
de rematar a carreira e de opositar en Madrid en 1931, obtén o seu primeiro
destino en Galicia, onde ocupou sucesivas prazas, en curtas estancias, ata a súa
depuración tras o 18 de xullo de 1936. Sen datos fiables que poidan documentar
con certeza estas estancias, parece probable que a primera fose no concello de
O Covelo; de aí pasou a Cortegada, seguidamente Codeseda, na Estrada e o seu último
destino antes da guerra foi a parroquia viguesa de Zamáns. Alí permaneceu desde
setembro de 1932 ata finais do curso 1935-1936.
Naquela
época, e a través do seu amigo Pedro Caselles vai coñecer a outra mestra, Ana
Marina Melero Fernández, natural de Camposancos, coa que acabaría casando
despois dalgún tempo de noivado. A voda celebrouse o 20 de xullo de 1936, dous
días antes que o xeneral Franco dera un golpe de Estado que desembocaría na guerra
civil.
Nicolás
Gutiérrez e Ana Marina Melero, xa casados, teñen que alterar os plans de futuro
previstos para iniciar unha vida moi diferente, a causa da guerra e á depuración
política. O mestre destituido arranxa un traballiño como contable de “Los
Castellanos”, unha empresa familiar que rexentaba unha fábrica de xabóns e unha
tenda de produtos coloniais en Pontevedra, na rúa García Camba, que deixa pouco tempo despois, ao ser
recrutado para marchar á
fronte da guerra. Rematada a guerra trasládase a Valencia coa súa muller e a primeira
filla aceptando a oferta do industrial guardés Eloy Domínguez. Un xesto que a
parella había lembrar con gratitude e agradecemento o resto da vida. En
Valencia permanece a familia até a súa reincorporación, logo de varias
reclamacións formuladas ao Tribunal de Reposición de Recursos. Entretanto, van
nacendo os restantes fillos: María Jesús, José Florencio e Joaquín Ramón.
Desde
a rehabilitación até a súa morte en 1964, Nicolás Gutiérrez dedicouse por
enteiro ao ensino e á familia. Reincorpórase ao ensino na escola graduada de A
Guarda, un edificio destartalado que compartía cos mestres Víctor Touriño López
e Martín Álvarez Álvarez. Este encargábase dos alumnos máis cativos, Touriño
dos cursos medios e Nicolás Gutiérrez dos maiores. A finais dos anos sesenta, aquela
escola foi derrubada para construir o Grupo Escolar Rodríguez Sinde.
El e
Marina tiñan que sacar adiante catro fillos co cativo salario do maxisterio da
posguerra. Na súa bibicleta subía a diario desde a casa familiar, preto do
vello colexio dos xesuítas, cara a escola nacional. Alí permanecía a xornada
completa, onde complementaba os seus ingresos de mestre con clases particulares
para preparar aos bachareis que ían examinarse ao Instituto Santa Irene; tamén
ás xentes modestas que tomaban o camiño da emigración, ou aos mozos do barrio
da Mariña que precisaban tirar un título oficial para enrolarse nos buques
pesqueiros.
Fóra do
ámbito escolar, Nicolás Gutiérrez ocupou o cargo de presidente da Entidade
Local Menor de Camposancos entre xuño de 1963 e outubro de 1964, data na que
decidiu demitir. Morrería dous meses máis tarde, o 9 de decembro de 1964.
Como quedou
reflectido na Acta da sesión extraordinaria celebrada o día 10 de decembro de
1964 na Entidade Local Menor de Camposancos, redactada por algúns dos seus
compañeiros, alí o definiron como “home de clara e sólida mentalidade na que o
sentido do ben e da xustiza, da bondade e da dignidade se manifestaron
ininterrumpidamente durante toda a súa vida, tanto pública como privada, a
través da súa proverbial humildade; mestre nacional exemplar, tanto pola súa preparación
intelectual como polas súas dotes pedagóxicas”. Palabras que, sen dúbida,
suscreben os seus ex-alumnos, os mesmos que nunha mostra de recoñecemento e
gratitude promoveron unha entrañable homenaxe na primavera de 1987. Eles
quixeron que o grupo escolar recén construido no lugar As Solanas do barrio
guardés de Ribadavila se chamara “Nicolás Gutiérrez Campo”.
Xosé Manuel Malheiro Gutiérrez
Ningún comentario:
Publicar un comentario