XOSÉ CARLOS GÓMEZ ALFARO, SEMPRE NA NOSA LEMBRANZA
"(...) Se me arrancas mañá da Guarda amada,
párteme en dúas bágoas ó primeiro,
se me arrancas mañá da Guarda alada,
leva esa bágoa á paz do meu Ribeiro (...)".
Xosé Carlos Gómez Alfaro
Infogauda / A Guarda
Fai un ano, caíunos circio o mastro máis senlleiro, da fraterna nao poética. Era o 14 de maio de 2008. Desde aquela noite estamos orfos da súa presenza.
Él que o dera todo. Que cantou coma ninguén a milenaria Gauda. Que engarzou poemas como alfaias exquisitas. Que lle brindou a serea predilecta do mar dos galegos, súas mellores trovas. Que bicou o mar guardés cos seus beizos de corais amantísimos.
Él que amou - coma ninguén -, o fanal dos deuses do Trega. Él que na arte poética déuno-lo todo, recebe neste primeiro cabodano a frialdade esteparia da indiferenza e do esquecemento oficial.
Máis a súa lembranza, que está presente nas mentes ceibes, dos que non zugan do teto da nosa mátria, saberán manter aceso seu facho, para sempre.
Se ollamos cara a ribeira do Avia, consólanos saber que noso mastro non caeu no esquecemento. ¡Está ben ergueito!
E no camiño deica a vella Auria, xá escoitamos os sons cálidos, fraternos, solidarios,..., das gaitas grileiras, e o ecoar das voces garimosas, respectuosas,..., que saben lembrar, sí, con gratitude, a memoria do poeta que se nos foi para o Alén, a carón do seu temonel.
¡Qué diferenza! ¡Canto amor e agarimo hai en Cenlle, Ourense e Rivadavia!
En troques, eiquí, na súa Guarda amada, algúns témpanos de insensibilidade tentan cobrer de frío aceiro súa lembranza. Máis namentras nos queden folgos, non imos permitir que o esquecemento dalgúns, nos faga cómplices os demáis.
Él que o dera todo. Que cantou coma ninguén a milenaria Gauda. Que engarzou poemas como alfaias exquisitas. Que lle brindou a serea predilecta do mar dos galegos, súas mellores trovas. Que bicou o mar guardés cos seus beizos de corais amantísimos.
Él que amou - coma ninguén -, o fanal dos deuses do Trega. Él que na arte poética déuno-lo todo, recebe neste primeiro cabodano a frialdade esteparia da indiferenza e do esquecemento oficial.
Máis a súa lembranza, que está presente nas mentes ceibes, dos que non zugan do teto da nosa mátria, saberán manter aceso seu facho, para sempre.
Se ollamos cara a ribeira do Avia, consólanos saber que noso mastro non caeu no esquecemento. ¡Está ben ergueito!
E no camiño deica a vella Auria, xá escoitamos os sons cálidos, fraternos, solidarios,..., das gaitas grileiras, e o ecoar das voces garimosas, respectuosas,..., que saben lembrar, sí, con gratitude, a memoria do poeta que se nos foi para o Alén, a carón do seu temonel.
¡Qué diferenza! ¡Canto amor e agarimo hai en Cenlle, Ourense e Rivadavia!
En troques, eiquí, na súa Guarda amada, algúns témpanos de insensibilidade tentan cobrer de frío aceiro súa lembranza. Máis namentras nos queden folgos, non imos permitir que o esquecemento dalgúns, nos faga cómplices os demáis.
Xosé Carlos Gómez Alfaro, estará sempre na nosa lembranza.
.jpeg)
Ningún comentario:
Publicar un comentario