VIGO

COMUNICADO ÍNTEGRO PRONUNCIADO POLO SECRETARIO COMARCAL DA CIG, NA TARDIÑA DE HOXE 

AO TERMO DA MOBILIZACIÓN CONVOCADA POLA CIG NA CIDADE DE VIGO

Boa tarde compañeiras e compañeiros:

A CIG, como primeira forza sindical na nosa comarca, convocamos esta grande manifestación para enviarmos un S.O.S. diante da situación de emerxencia social, laboral e produtiva. Un S.O.S, non en tono de laio ou de queixa, senón de esixencia. Para urxir medidas concretas que garantan o futuro industrial de Vigo e a súa bisbarra, o emprego digno e os servizos públicos. Para volver reivindicar o noso dereito irrenunciábel a vivirmos con dignidade do traballo na propia terra.

Hoxe só nesta cidade de Vigo hai 7.100 postos de traballo menos dos que había hai unha década. Seis de cada dez empregos destruídos eran industriais. Perante o abandono da  Xunta do Partido Popular e a indiferenza do Goberno español do PSOE, asistimos nos últimos meses e anos, ao imparábel avanzar dun proceso de desertización produtiva que nos lembra ao que antes viviron noutras comarcas galegas.

No plano industrial, vemos como unha actividade estratéxica para a nosa comarca e para o conxunto da nosa nación, como é a construción naval fica nunha situación límite. Vulcano, un estaleiro centenario, abocado ao seu feche inminente. E Barreras, que ten sido escenario de mil e unha promesas electoralistas e operacións de propaganda, atravesando unha situación crítica. E a industria auxiliar, que é hoxe a espiña dorsal do sector, afogada e asfixiada pola crise dos estaleiros principais.

O naval vigués, que non hai tantos anos representaba 10 mil postos de traballo hoxe non pasa de 2 mil. Un sector no que Vigo, e Galiza, fomos potencia, semella estar condenado pola incapacidade do capital privado e pola inacción, cómplice e irresponsábel, da Xunta e do Goberno español. E nós dicimos que se o empresariado privado non é quen de poñer en marcha as enormes potencialidades deste sector teremos que facelo desde o público. E por iso a CIG demandamos, sen complexos nin titubeos, a intervención pública directa que asegure o futuro de Barreras e de Vulcano como estaleiros públicos, como os que xa existen noutras partes de Galiza e do Estado, como única maneira real e efectiva de garantirmos a actividade e o emprego.

Observamos con preocupación como o sector da automoción, outra das actividades clave na economía produtiva desta comarca, enfronta importantes dificultades. Expedientes de regulación de emprego, destrución de postos de traballo, un aumento brutal da precariedade e da explotación laboral cunha cada vez maior presenza de ETTs, empresas multiservizos e centros especiais de emprego, están a marcar a evolución deste sector nun momento no que a industria do automóbil enfronta ademais importantes retos de futuro. Tamén ameaza real da deslocalización, como demostra o feito de que empresas do sector teñan apostado por se asentaren en Portugal ou a vontade cada vez menos disimulada de PSA de trasladar produción a outras factorías.

Por iso temos que demandar a posta en marcha dunha Mesa Galega da Automoción, que coa participación do tecido produtivo, os sindicatos e as universidades, permita impulsar un Plan comarcal para a industria da automoción. Un plan que aposte na innovación, na especialización e na promoción de novos vehículos híbridos e eléctricos, para competirmos por capacidade tecnolóxica, por valor engadido, e non con precariedade e baixos salarios.

Vimos hai poucas semanas como o director executivo de PSA laiábase sen vergoña de que os operarios da factoría de Balaídos tiñan mellores salarios que os de Marrocos. Díxoo un individuo que percibe 18 mil euros ao día nunha empresa que nos últimos tres anos aumentou por volta dun 62% os dividendos para os seus accionistas e que en 2018 obtivo case 3 mil millóns de euros en beneficios.  Cifras que evidencian que segue plenamente vixente a loita de clases, e que confirman que no capitalismo os lucros duns poucos son sempre a costa da explotación de moitos. E por iso nós dicimos que o tempo de competir recortando dereitos e salarios, acabou. E por iso esiximos que non se destine nin un euro público máis a empresas que non garantan condicións laborais e retribucións dignas.

O futuro industrial da nosa comarca pasa tamén por facer valer o feito de que Galiza sexamos produtores netos de enerxía, demandando a creación dunha tarifa eléctrica industrial galega que como xa se fai en Euskadi permita abaratar os custos enerxéticos ao noso tecido produtivo. É intolerábel que  Galiza siga a padecer os efectos ambientais e sociais de producir enerxía e o único beneficiado sexa ese buraco negro que chaman Madrid. Abonda xa de espolio colonial! Coloquemos os nosos recursos en favor dos nosos intereses como pobo e como país.

Nese sentido, queremos expresar desde Vigo unha mensaxe fraternal e solidaria coas compañeiras e compañeiros do norte do País, que están a enfrontar con decisión tamén unha dura crise industrial e a falla dun Goberno galego que mereza de tal nome. Estamos tamén cos traballadores de Alcoa e da central térmica das Pontes! A súa causa é tamén a nosa.

Compañeiras e compañeiros,á crise produtiva e industrial temos que engadir o efecto letal que están a ter as políticas de recorte e privatización dos servizos públicos, e de maneira especial no ámbito da sanidade, que se ten traducido en que hoxe na cidade de Vigo haxa case 3 mil empregos públicos menos que en 2009. Quero facer unha mención expresa reiterando o total apoio da CIG ao colectivo de bombeiros da cidade de Vigo que levan máis de dous meses en folga indefinida, reclamando non só os seus dereitos laborais senón que se dispoña do persoal suficiente para garantir a súa seguridade e a da cidadanía, fronte a un Goberno municipal autoritario que se nega a negociar. Sen Bombeiros Vigo non é segura!

Así, ao Hospital Álvaro Cunqueiro recortado e privatizado, engadiuse o desmantelamento de boa parte do Hospital do Meixoeiro e agora tamén a venda de Povisa a un fondo voitre norteamericano, poñendo en risco a atención sanitaria de case 140 mil persoas e arredor de 1.500 postos de traballo.

O concerto especial de Povisa e o canon anual que pagamos, todas e todos, polo hospital Álvaro Cunqueiro á UTE privada que o construíu e xestiona, suman case 150 millóns de euros ao ano. 150 millóns de diñeiro público que en lugar de se destinaren á sanidade pública van parar aos petos de grandes empresarios. Para despois ver como Centene Corporation, a través de RiberaSalud, compra Povisa por apenas 24 millóns mentres a Xunta de Feijóo fai como se non pasase nada.

Diante da política privatizadora e de recorte que xoga coa nosa saúde, nós esiximos a absorción de Povisa para a súa integración na rede pública no Sergas, así como que se rescate de inmediato a concesión privada do hospital Álvaro Cunqueiro, para garantirmos dunha vez por todas a atención sanitaria 100% pública, universal, gratuíta e de calidade e o mantemento de emprego.

Compañeiros e compañeiras, a CIG non queremos ficar apenas no diagnóstico. Queremos ser parte activa do tratamento. Esta situación crítica ten causas e responsábeis, pero existen tamén alternativas para a reverter. O tempo de esperar xa pasou. Non podemos perder nin un minuto máis mentres a nosa comarca está a ser engulida por unha crise industrial que ameaza con nos desertizar. Temos que reclamar tanto da Xunta de Galiza como do Goberno español unha mudanza radical nas súas políticas e medidas reais e efectivas en favor da reindustrialización da nosa comarca.

Fagámolo insistindo na mobilización e no conflito, en plantarlles cara coa loita organizada que nós dicimos que ten que cristalizar, si ou si, nunha FOLGA XERAL.

E fagámolo tamén cos votos o próximo 10 de novembro, apostando decididamente por aquelas forzas políticas, que desde o nacionalismo e a esquerda, defenden con nós o noso dereito a producir, a traballar e a vivir con dignidade no noso País. Castigando con dureza tanto a quen nos impuxeron as reformas laborais, das pensións e da negociación colectiva, que se traduciron en máis paro, máis precariedade e menores salarios, como a quen nos prometeron que as ían tombar pero as deixaron intactas. Fagamos valer a nosa forza como clase traballadora galega, nas rúas e nas urnas.

Avante coa loita obreira!

Viva a CIG!

Viva Galiza ceibe e socialista!