A HISTORIA REPÍTESE
O sector naval galego, despois destes anos de
reconversión encuberta, segue sen levantar cabeza. Lonxe do efecto
propagandístico das noticias que saen na prensa, día si e día tamén, anunciando
a tan esperada recuperación dun sector estratéxico para o país e o máis
importante da industria da comarca de Vigo -xunto coa automoción- segue a vivir
os momentos máis baixos de ocupación da súa historia. Sendo este sector
actualmente o de maior capacidade para incidir na recuperación económica do
conxunto das bisbarras de Vigo e de Pontevedra, dado o seu volume de negocio e
a súa capacidade de contratación.
O aumento de contratacións no ultimo ano é unha
realidade, mais é necesario salientar o tipo de buques contratados: barcos de
pesca pequenos, remolcadores, multipropósito... que xeran pouca carga de
traballo, o que se traduce na contratación dun número cativo de
traballadores/as. Nestes intres, exceptuando o estaleiro mediano Paulino Freire
de Vigo, cunha carga de traballo estábel para os próximos anos, o resto de
estaleiros pequenos son os que soportan realmente a carga de traballo, polo que
o número de traballadores/as no sector non chega aos 1.000.
É neste contexto de desfeita, cos estaleiros
principais sen actividade -por certo os únicos con capacidade real de incidir
no aumento da contratación de traballadores/as no sector-, que volve repetirse
o acontecido con Gas Natural en 2013. Naquel ano Gas Natural contratou catro
gaseiros a estaleiros asiáticos, o coreano Hyundai e o xaponés Imabari, sendo a
que contrataba unha empresa española e con axudas da Administración española.
Isto provocou unha gran polémica que derivou na contratación de catro
petroleiros en colaboración coa tamén coreana Daewoo, que están a construírse
no grupo Navantia.
Esta situación repítese agora co anuncio das
armadoras españolas Balearia, que hai uns días presentou un plan para o
incremento da frota con tres novos ferris a construír antes de 2019 (un en
Sestao e os outros dous no estaleiro Italiano Canteri Navale Vissentini), e
Armas, coa construción doutro ferri no estaleiro australiano Incat, con entrega
tamén en 2019. Estas armadoras foron clientes no seu momento, con Suardiaz e
Transmediterránea, do estaleiro privado máis grande do Estado (o vigués
Barreras). Este estaleiro segue na actualidade sen carga de traballo e co seu
futuro cando menos comprometido.
Cabe preguntarse por que estas armadoras escollen
estaleiros foráneos, onde os custos son maiores, e estando os nosos á mesma
altura tecnolóxica. Sería tamén importante saber que axudas están a recibir
estas armadoras do Estado. Que hai detrás destas decisións nos momentos máis
comprometidos para a continuidade do sector naval? Cal é aposta das armadoras
españolas e do Goberno central para protexer ou mesmo potenciar este sector?
O sector naval, a pesar da súa redución a nivel
estatal, segue a representar a nivel galego unha industria estratéxica e básica
para o desenvolvemento industrial e económico da noso país, actuando como
dinamizador doutros sectores en dúas comarcas basicamente industriais como son
Ferrol e Vigo.
Temos exemplos de Estados como Corea ou Xapón que
realizaron políticas dirixidas ao mantemento e fortalecemento do sector naval,
e mesmo temos casos nalgún Estado da Unión Europea. Isto contrasta, unha vez
máis, coa falta de compromiso e plans industriais do Estado español e da Xunta
de Galiza na procura de dar unha saída ás necesidades das armadoras a través da
nosa propia industria.
Vigo, 18-05-2017
César Rodríguez Martínez
Responsábel do naval na CIG de Vigo
Ningún comentario:
Publicar un comentario