3 de mar. de 2025

OPINIÓN

PREÁMBULO DE UNA SERIE ESCRITOS CONTRA EL FASCISMO Y LA DESMEMORIA 




Manuel Vázquez de la Cruz 

 Por cariño y agradecimiento a Xesús Alonso Montero y por sentimiento a la verdad, transcribo una carta de una mujer que se llama Inma.  

UNHA CARTA DE DENUNCIA E ESCLARECEDORA  

 Cando o representante do BNG na corporación municipal de Lugo non sexa máis que unha pequenísima nota a rodapé na historia deste país e esta cultura nosa que esmorecen diante dos nosos ollos, si haberá un capítulo enteiro dedicado a Xesús Alonso Montero, que loitou por salvar unha lingua, formou a quen puideron salvala despois, traballou incansabelmente por dignificar a Galiza e cometeu o imperdoábel pecado de ser un marxista galeguista e non ser nacionalista. Como nacionalista galega, e votante do BNG, non sei ben se sinto vergoña, pena ou noxo.   

 Por sorte, o recoñecemento e o saber están por riba deste tipo de politiqueiros, como diría Castelao.  

 Inma López Silva 

 No conozco a Inma. El escrito apareció en una red social y sólo lo he copiado. Me parece esclarecedor. 

 Por aquellos días andaba en mi cabeza escribir sobre mi vida de niño nacido en aquel maldito 1936. Por tanto un chiquillo que al menos vio miseria y hambre, pasó la infancia con cortes continuos de luz y tuvo casi todas las enfermedades de aquella posguerra atroz. Desde el tifus exantemático que acababa con casi todos los que lo padecieron, a la tuberculosis... 

 También que escuchó asustado, cuando entraba 1944 decir a su padre, "se todo segue así en 1944, non queda nen can nen gato". 

 El niño que entró, como otros muchos en 1947 en el seminario. La falta de todo, sobre todo institutos, promovió vocaciones, también sobre todo de los padres y algunas madres que tenían ilusión, así eran los tiempos, de tener un hijo sacerdote. Entró con la cartilla de racionamiento para que el mayordomo la gestionara. Aquella cartilla formaba parte del pago, sin ella no se podía ir a ninguna parte donde dieran de comer. Incluso fondas. 

 Y allí, al seminario, también había llegado la brutalidad de la dictadura y se pegaba mucho y ferozmente, porque como en alguna oración también era justo y necesario. 

 Y después mucho latín porque era entonces el idioma de la Iglesia, aunque sólo se hablara en misas y entierros.   

 Perdón Inma, por copiarte, esperando que no te parezca mal. Amiga desconocida, lo hago porque para muchos, Xesús es un referente de cualidades humanas y humanistas y por tanto ejemplo en muchas cosas. Mis amigos Benigno Rey Sarmiento y Domingo Diaz Ventosiños me hablaron de él, como lo haces tú, el tuteo es porque vuestro profesor y mi amigo nos hace también un poco compañeros. 

 Cuando yo aún no lo conocía, ya lo admiraba. Yo también soy marxista y galleguista, quizás en lo último menos que él porque Carlos Ríos, amigo y me parece que nacionalista, me dijo que en gallego me expresaba por escrito mucho peor que en castellano. Infelizmente no tuve a don Xesús de profesor.  

 Quizás como me parece a mí que es don Xesús, también yo soy un poco heterodoxo. Algo muy mal visto por los dogmáticos y sectarios. 

 Muchos más alumnos suyos de diferentes pensamientos políticos, me dijeron después, y siguen diciendo, que él fue el mejor profesor que tuvieron.  

 El parecido a un culto casi religioso de esos dos concejales a una persona de su entorno político puede estar detrás de ese voto en contra. Si es así, es malo y si no lo es..., es peor porque seguramente confunden lo político con la literatura que a mi entender son y están en planos muy diferentes. A mí me gustan muchas cosas de Vargas Llosa, aunque sea muy reaccionario. De Pérez Reverter nada de nada. Es muy malo en política y un gran comerciante con muy pocos escrúpulos en la venta de su mercancía escrita. 

 Del indigno, y nada gallego, agravio a nuestro maestro  muchos esperábamos que Ana Pontón se pronunciara. No lo hizo, sentimos pena y vimos sombras de años atrás. Y dentro de las sombras, el nombre y apellido de un hombre.  

 Si es verdad, con su pan se lo coma. Si no, y por si acaso no escribo su apellido, me alegraría mucho pero el hecho queda con ellos, los dos concejales del BNG, y también con el BNG, porque con el silencio de sus máximos responsables es parte importante del conjunto de todo el partido en una infamia estúpida de sus dos concejales. 

Ningún comentario:

Publicar un comentario